از شاخصه های مهم عدالت و برابری در جامعه اسلامی وجود ارتباطی دوسویه و البته بی واسطه میان مردم و مسئولین است، گو اینکه امیر مومنان علی (ع) ضمن تاکید بر این اصل در فرمان مشهور خود به مالک اشتر مصّرانه می خواهد ( تا مبادا نفس اماره و یا اطرافیان باعث گردند میان او و مرد م فاصله افتاده و او از حال روز رعیت بی خبر بماند )
به گزارش تابناک همدان؛ این فرهنگ یکی از سنت های حسنه در ابتدای انقلاب بود که در یک دوره خاص به دلایل بیم از ترور و حذف فیزیکی مسئولین ؛ روی در نقاب مصلحت کشید که لیکن به رغم کاهش آن تهدید متاسفانه این روال دوباره (و البته شاید به بهانه های دیگر) تکرار پذیر نگردید تابدآنجا که امروزه دیدار مسئولین ، مدیران و روئسای پنهان در پشت درهای بسته اتاقها و یا حصار اطرافیان و مسحفظین کذایی و... به یک آرزو و احتمالی و دست نا یافتنی مبدل گردید.
اینکه چرا مسئولان تا بدین حد سعی می کنند از قاطبه مردم جدا و از چشمها به دور بمانند و یا حتی معدود دیدارهای مصلحتی نیز بیشتر رنگ روی سخنرانی یک طرفه و جنبه تبلیغاتی دارد تا جویا شدن از حال روز ولی نعمتان خویش ، پرسشی است که شاید عده ای آنرا معلول نداشتن پاسخ قانع کننده به مطالبات مردم می دانند و محتملا گروهی نیز دلیل واضحی بر تفاخر و تمایز از عامه مردم؛ و البته هنوز هم کسانی هستند که معتقدند به مدد هر لطایف الحیل و ترفند باید جان شیرین و اعصاب راحت را از گزند حوادث و غرض و مرض های دوست و دشمن ایمن داشته و یا از تیر رس پرسش و پاسخ های چالش برانگیز به دورداشت . و به همین منظور هر از چند گاهی در محافل عمومی حضور یافته تا اعلام کنند از قافله مردم به دور نیستند و می توان به جرات گفت که این حضور ها در بازارهای انتخاباتی شدت یافته و گرمتر می شود .
و حال اینکه آیا جامعه فقط محتاج و نیازمند حضور های سر زده و دفعتی در راستای نمایش حضور بی واسطه ی مسئولین در میان قاطبه مردم است و یا فرایندی سوای این حضور نیز مد نظر مخاطبین هست ؟
چه میزان به باز خورد های چنین دیدارهای سر زده امیدواریم ؟
یا فی المثل صاحبان حرف و مشاغل ، اصناف تولید کنند گان و... کی می توانند امیدوار باشند تا با حضور مسئولین مربوطه بصورت تخصصی به مشکلاتشان رسیدگی شود ؟ دیدارهای عمومی بر اساس کدام طرح برنامه اجرا می گردد؟
آیا دیگر مسئولین و گردانندگان سیستم جامعه نیز مقید و متعهد به چنین عملکرد هایی هستند ؟
و اینکه این تعارض مشهود در خصوص (درب های بسته اتاق مسئولین به مدد نگهبان و منشی و حراست به روی مردم در ساعات اداری در مقابل دیدار هایی به ظاهر مردمی و تبلیغ جلسات مشکل گشایی) چگونه تشریح و توجیه می شود
اینکه آیا بهتر نیست تا ضمن تاکید بر اشاعه فرهنگ نزدیکی با مردم از سوی مسئولین در وهله نخست از ایشان خواسته شود تا در همان قدم نخست و در ادارات و نهادها نیز به همین اندازه و منوال علاقمند به دیدار چهره به چهره با مردم بوده و مشکل گشایی امور ایشان باشند تا هم از کثرت مراجعان به ایشان در چنین دیدارهای کاسته شود و هم اینکه رنگ بوی تبلیغ از این دیدارها رخت بر بندد. ؟
گاهی فراموش می کنیم که مردم و مراجعان بیشتر از آنکه محتاج دیدن روی گشاده و لبهای خندان مسئولین در این جلسات (بعضاً تبلیغی ) باشند نیازمند درهای گشاده اتاقها به همراه روی خندان مسئولین در راستای انجام به موقع امور( قطعا تکلیفی) خود هستند تا چیز دیگر و اگر بنا باشد انجام وظایف وقت و محل اداری را در جهت نمایش چهره مردمی به زمان و مکانی دیگر محول کنیم آنوقت باید بجای نگرانی به حال مشکلات مردم باید بیشتر نگران سلامت نظام اداری و مدیریتی جامعه باشیم تا چیز دیگر .....
